10 Temmuz 1971 gecesinden beri yasim yok. Ne ihtiyarladim ne genclestim. Yasimi yitirdim. Artik yüzümden okunmuyor. Gercek su ki, var olmadigim icin kendime bir yüz veremiyorum. Hicligin yani basinda durdum kaldim, orada zaman yok, rüzgara kapilmis, hafif bir meltemin dalgalandirdigi beyaz carsaftan olusan o ucsuz bucaksiz sahile birakilmis, bagrina siginan yildizlarin, görüntülerin, cocukluk düslerinin bosaltildigi gökyüzüne savrulmus, zamanin icindeki her sey yok olmus, Tanri bile.
Fas Kralina yönelik basarisiz bir suikast girisiminden sonra, gözlerden uzak bir zindana kapatilip yirmi yil boyunca yavas bir ölüme terk edilen askerlerin gercek hikayelerinden hareketle yazilmis Isigin O Kör Edici Yoklugu. Yazar, zifiri karanlik hücrelerinde, hayattan yalitilip unutulan askerlerin kistirildiklari yere nasil dayanabildiklerini, daha dogrusu zaman icinde nasil heba olduklarini anlatiyor. Ümitlerini inanclarina, sayarken kaybettikleri zamana, anlatirken degistirdikleri öykülere baglayan, onlara tutunan insanlarin, unutulmamak ve yok olmamak icin gösterdikleri caba okura insanligin ne icin var oldugunu da düsündürtüyor.